Hoe het bij mij begon...

Mijn vriend en ik waren inmiddels 2,5 jaar samen toen we besloten om samen voor een kindje te gaan. Ik stopte met de pil en we lieten de natuur zijn gang gaan. Maar elke maand opnieuw was het weer een teleurstelling, het wilde maar niet lukken...

Na drie jaar proberen besloten we om medische hulp in te roepen. Mijn vriend bracht een potje 'visjes' binnen in het labo en daar ontdekten ze dat de visjes nogal van zwakke kwaliteit waren. Maar goed dat wilde niets zeggen we konden het met ivf proberen. Alvorens ik een afspraak kon maken in de fertiliteitskliniek moest ik eerst op visite bij een gyneacoloog. Zij deed een inwendige echo en zag een kleine slijmprop zitten. Ze vertelde me dat dit kon wijzen op twee dingen. Of ik ging bijna menstrueren of ik was zwanger. "Ja het zal dat eerste wel zijn dacht ik". Terug naar huis wachte ik op mijn menstruatie, die maar niet kwam.... . Maar dat was niet raar bij mij ik had soms cyclussen van 56 dagen en dan opeens weer van 28 dus regelamtig was ik in de verste verte niet.

Toch bleven ze nu wel erg lang uit. Dan toch maar een zwangerschaptest gaan halen in de veronderstelling dat die toch weer negatief zou zijn, dat gevoel kende ik na drie jaar al wel. Die nacht kon ik maar niet slapen van de zenuwen ik wilde die test doen, misschien had de gyneacoloog toch gelijk en was ik misschien zwanger?! Uiteindelijk ben ik om 05:00 in de ochtend naar beneden gegaan en deed de test. En wat verscheen er? JA, twee mooie roze gekleurde streepjes. Ik barstte in tranen uit! Eindelijk was ik zwanger!!!!

Net zoals mijn eerste zwangerschap verliep deze ook zonder problemen, geen last van ochtendmisselijkheid, alleen wat vermoeid maar dat was normaal. Ons kindje was uitgerekend voor 26 mei 2010.

De nacht van 23 op 24 mei schoot ik wakker van krampen in mijn buik. Ik naar beneden en beginnen opschrijven om de hoeveel minuten die kramp kwam opzetten, maar het was nog niet regelmatig. Toen mijn vriend 's ochtens thuis kwam van zijn werk zijn we toch maar even naar de verlosblok gereden om zeker te zijn. Ik werd aan de monitor gelegd voor een halfuurtje en daaruit bleek dat ik opeens geen weeën meer had en zelfs nog geen ontsluiting, ook zat de baby nog erg hoog dus het zou nog niet voor direct zijn vertelde de verloskundige.

Die nacht kon ik weer niet slapen van de krampen, weer naar beneden en daar zat ik weer met pen en papier... Maar nog steeds waren de weeën niet regelmatig. De volgende dag op 25 mei moest ik 's morgens voor een routinecontrole aan de monitor, en elke keer ik aan de monitor ging ebte de weeën weer weg, maar toch voelde de verloskundige 4 cm ontsluiting. We mochten weer naar huis.

's Middags gingen we op bezoek bij mijn schoonouders, lekker genieten in het zonnetje en maar puffen omdat de weeën nu wel erg doorkwamen. Toch wilde ik weer niet naar het verlosblok rijden, de verloskundige zouden misschien denken... "daar heb je ze weer". Toen we terug naar huis reden paseerde we de doopsuikerwinkel waar onze bestelde doopsuiker al klaarstond, we waren nu toch in de buurt dus konden we hem gelijk meenemen. Thuis snel menuutjes in de oven gestoken voor dochterlief en mijn vriend. Ik had geen honger ik kon alleen nog maar puffen. Toen ik een traantje wegpinkte van de pijn besliste we om toch maar terug naar het verlosblok te rijden. Even de oudste dochter afzetten bij oma en opa en deze keer hopen dat het echt wel op gang was gekomen.

Ja haar ik had 7cm ontsluiting nu en de arbeid kon bijna beginnen. Ik ben op 17:00 uur binnengegaan en om 03.20 op 26 mei 2010 werd onze kleine spruit geboren. We waren zo apetrots ze was zo mooi! In het moderhuis ging alles heel goed, ik was de fiere mama en genoot van al de complimenten die we kregen over onze kleine meid. Na vijf dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten en mochten we naar huis.

En toen begon de hel...

Onze spruit weende continu, met niks kon je haar troosten, en ik was zooo moe. Ik moest de zorg volledig aan mijn vriend overlaten. Telekens als de baby huilde, huilde ik mee. Dagen aan een stuk. Toen besloten we om de huisdokter te laten komen. Toen ik mijn probleem vertelde zei ze me dat ik waarschijnlijk oververmoeid was. Ze schreef me voor een paar dagen slaapmedicatie voor en mijn vriend moest de volledige verzorging verder op zich nemen zodat ik wat kon bekomen. Maar twee weken later was er nog niks verbeterd integendeel. Ik wilde opeens de baby niet meer, het was een last...

Toen kwam de diagnose postnatale depressie, ik moest één maal in de week gaan praten met een psygologe. Maar ook dit was niet voldoende. Samen met de psygologe hebben we dan gezocht naar een andere oplossing. Ik zou worden opgenomen op de moeder - kind eenheid in Zoersel. Een speciale afdeling voor moeders met een postnatale depressie. Ik heb drie maanden moeten wachten voor ik er terrecht kon. De dag dat ik en onze kleine spruit werden opgenomen was een ware hel, ik kon niets anders doen dan huilen en mezelf verafschuwen. Ik wilde gewoon terug naar huis ik kon mijn oudste dochter en vriend toch niet in de steek laten!?

Maar ik had geen andere keuze dan daar te blijven, ik moest dit doen voor mijn gezin. De eerste drie dagen waren bijzonder moeilijk maar stilletjes aan kwam ik aan de praat met de andere mama's die opgenomen waren. Ik was niet alleen blijkbaar met dit probleem. Na twee maanden daar te verblijven hebben ze me getest op een persoonlijkheidsstoornis. Drie dagen later kreeg ik de resultaten te horen: BORDERLINE!

Wat moest ik hier nu weer mee? Wat is dat borderline? dat waren de enige vragen die ik me kon stellen. Ze stelden me voor om opgenomen te worden op een andere afdeling, alleen zonder onze kleine spruit. Een afdeling enkel en alleen voor mensen met borderline. Ik kreeg op die afdeling een rondleiding en het greep me enorm bij de keel. Er zaten mensen die precies niet meer wisten waar ze waren, of wie ze waren. Er zaten sorry voor het woord echte 'gekken'! Hier wilde ik niet terrecht komen, in nog geen 100.000 jaar. Trouwens mijn oudste dochter was bijna jarig en ik had haar beloofd dat ik tegen haar verjaardag thuis zou zijn. Alles heb ik er aan gedaan om dan zeker thuis te zijn. En het lukte me. De postnatale depressie had ik overwonnen, maar de borderline....

Nu drie jaar later heb ik nog steeds geen hulp gezocht voor mijn borderline probleem. Ik heb angst dat ze me terug zullen opnemen en dat wil ik in de verste verte vermijden. Ik heb al veel boeken gelezen veel gesurft op internet en ik kan alleen maar vaststellen dat de diagnose blijkbaar 100% juist is. Buiten de psychose heb ik af te rekenen met al de kenmerken van Borderline...

Ik probeer er met te leven maar makkelijk is het allesinds niet...